alam mo ba...

 alam mo ba…

napapadalas na ngayon ang pagtulala ko.
at hindi ko namamalayan,
tumitigas na pala ang kanin sa plato.
kada subo yata,
may biglang bubugsong piraso
ng alaalang kasama ka.
kaya biglang napapatigil ako.
at kung narito ka siguro,
sisitahin at sesermunan mo ako:
chi, bawal magsayang ng pagkain!
at mauuwi na naman ito sa mahabang lektura
kung paanong ang mga magsasaka
ay nagpapakapagod hanggang mapudpod
ang kanilang mga gulugod
para lang magkaroon ng laman ang ating sikmura.
pero ‘wag kang mag-alala,
hindi ko naman sinasayang ang pagkain.
kinakain ko pa rin,
kahit tumigas na.
sadyang nawawala lang sa ulirat
kapag bigla-biglang bumibisita
ang mga alaalang kasama ka.

— — — —
[matagal nang naisulat]